درباره‌ی اهمیت کار و اهمیت بسیار زیاد بازی
همین که مفهومی مانند work-life balance در گفتگوهای روزمره‌ی ما عبارتی آشنا به نظر می‌رسد و در بسیاری از محتواهای مربوط به کار، منابع انسانی و حتی روان‌شناسی به آن اشاره شده و می‌شود، دلیل بسیار خوبی است برای اهمیت بسیار زیاد کار در زندگی روزمره‌ی همه‌ی ما؛ آن قدر مهم که می‌تواند در کفه‌ای از ترازو بنشیند که کفه‌ی روبروی آن را «زندگی» پر کرده است. چیزی که به نظر می‌رسد نباید دنبال آن باشیم، تفکیک دقیق و مشخص کار از زندگی ماست.
انگار ما نمی‌توانیم کل روزهای کاری، عواطف، فکرها و دغدغه‌ها، میل به دیده شدن و طلب رضایتمان را پشت یک در بگذاریم و بعد از کار به آن‌ها رسیدگی کنیم. واقعیت این است که ما بخش مهم و ارزشمندی از زندگی‌مان را در جایی بین کار و زندگی تجربه می‌کنیم. اگر درست کار کنیم، احتمالاً راه زیادی از درست زندگی کردن و کار درست را رفته‌ایم. اینکه احساس کنیم در جای درستی ایستاده‌ایم و کار درستی انجام می‌دهیم نه‌تنها باعث می‌شود در آن کار بهترین خود باشیم بلکه تا حد زیادی ما را در زندگی کردن با کیفیتی بیشتر یاری می‌دهد. اگر بتوانیم فضایی در کار را تجربه کنیم که هم‌زمان از کار کردن لذت هم ببریم و در کارمان معنایی غیر از دستاوردهای کاری روزمره را جست‌وجو کنیم، احتمالاً انسان بسیار خوشبختی خواهیم بود. آنچه در مطالعات امروزه‌ی منابع انسانی از آن با عنوان‌های کار معنا دار(Meaning full work) و تجربه‌ی غرقگی(Flow) یاد می‌شود. «کار و بازی» قراری‌ست بین ما در سام‌کافی‌رسترز که به ما یادآوری می‌کند مهم‌ترین چیزی که در کار کردنمان باید مراقبش باشیم، این است که به درستی کار کنیم و به خوبی از کار کردن لذت ببریم. تجربه‌ای برای پیدا کردن معنایی جز کارهای روزمره و نگاهی عمیق‌تر به تجربه‌ی کاری.
بسیاری از همکاران ما در سام‌کافی‌رسترز در بهترین سال‌های زندگی و در ا‌ولین تجربه‌ی جدی کاری خود، در کنار هم کار می‌کنند. افرادی که شاید قرار نیست همه‌شان در سام‌کافه بازنشسته شوند؛ هرچند که ما بسیار دوست داریم تا همیشه در کنارشان باشیم. اما بخش مهمی از درک حرفه‌ایشان از کار را در کنار ما و یکدیگر شکل می‌دهند. اگر بتوانیم در کنار آن‌ها کار کنیم و همراه آن‌ها بازی کنیم و از کار و بازی لذت ببریم و به سهم خودمان در پرورش و تصمیم آن‌ها برای انجام کارهای بزرگ‌تر و بازی‌های جدی‌تر کاری کنیم، احتمالاً به همان معنایی رسیده‌ایم که ورای کارهای روزمره‌مان به دنبال آن بوده‌ایم. پس به‌همان اندازه که مهم است درست کار کنیم، مهم است که بسیار جدی بازی کنیم. اینجا سام‌کافی رسترز است، فضایی برای کار و بازی.
